کد مطلب:231762 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:410
حدیث 10
عن معاویة قال دخلت علی علی بن موسی الرضا (علیه السلام) بمرو فقلت له: یابن رسول الله روی لنا الصادق جعفر بن محمد (علیه السلام) قال انه لا جبر و لا تفویض بل امر بین امرین فما معناه؟ قال: من زعم ان الله یفعل افعالنا ثم یعذبنا علیها فقد قال بالجبر، و من زعم ان الله عزوجل فوض امر الخلق و الرزق الی حججه علیهم السلام فقد قال بالتفویض. و القائل بالجبر كافر و القائل بالتفویض مشرك. فقلت له یابن رسول الله فما امر بین امرین؟ فقال وجود السبیل الی اتیان ما امروا به، و ترك ما نهوا عنه. فقلت له فهل لله عزوجل مشیة و ارادة فی ذلك؟ فقال فاما الطاعات، فارادة الله و مشیته فیها الامر بها و الرضا لها و المعاونة علیها، و ارادته و مشیته فی المعاصی النهی عنها و السخط لها و الخذلان علیها.
[ صفحه 35]
نقل شده از معاویه كه گفت در مرو بر علی بن موسی علیه السلام وارد شدم و گفتم از امام صادق جعفر بن محمد علیه السلام برای ما روایت كرده اند كه فرمود:
نه جبر است و نه تفویض (واگذاشتن كارها به انسان) بلكه امری است میان این دو، معنی این سخن چیست؟ حضرت فرمودند: هر كس تصور كند كه فاعل اعمال ما خداست و سپس او خود ما را به آن عذاب فرماید به جبر سخن می گوید، و هر كس تصور كند كه خداوند كار آفرینش و روزی را به حجتهای خویش واگذارده به تفویض معتقد شده است. جبری كافر است و معتقد به تفویض مشرك. پرسیدم ای پسر پیغمبر! امر بین امرین چیست؟ فرمود: وجود راهی است برای بجا آوردن آنچه به آن امر شده و ترك آنچه از آن نهی شده. به حضرتش گفتم: آیا خدای را خواست و اراده ای در این هست؟ فرمود: اما در طاعات اراده و خواست خدا در آن، همان فرمانی است كه برای بجا آوردن آنها داده، و خشنودی كه از عمل به آنها دارد، و كمكی كه در آن كار به بنده اش می كند. اراده و خواست خدا در معاصی نهی از آنها و خشم و ناخشنودی از انجام دادن گناه و واگذاشتن گناهكار به خودش است.
[ صفحه 36]
قلت فهل الله فیها القضاء؟ قال نعم، ما من فعل یفعله العباد من خیر او شر الا و لله فیه قضاء. قلت: ما معنی هذا القضاء؟ قال: الحكم علیهم بما یستحقونه علی افعالهم من الثواب و العقاب فی الدنیا و الاخرة.
عیون اخبار الرضا 124:1
[ صفحه 35]
نقل شده از معاویه كه گفت در مرو بر علی بن موسی علیه السلام وارد شدم و گفتم از امام صادق جعفر بن محمد علیه السلام برای ما روایت كرده اند كه فرمود:
نه جبر است و نه تفویض (واگذاشتن كارها به انسان) بلكه امری است میان این دو، معنی این سخن چیست؟ حضرت فرمودند: هر كس تصور كند كه فاعل اعمال ما خداست و سپس او خود ما را به آن عذاب فرماید به جبر سخن می گوید، و هر كس تصور كند كه خداوند كار آفرینش و روزی را به حجتهای خویش واگذارده به تفویض معتقد شده است. جبری كافر است و معتقد به تفویض مشرك. پرسیدم ای پسر پیغمبر! امر بین امرین چیست؟ فرمود: وجود راهی است برای بجا آوردن آنچه به آن امر شده و ترك آنچه از آن نهی شده. به حضرتش گفتم: آیا خدای را خواست و اراده ای در این هست؟ فرمود: اما در طاعات اراده و خواست خدا در آن، همان فرمانی است كه برای بجا آوردن آنها داده، و خشنودی كه از عمل به آنها دارد، و كمكی كه در آن كار به بنده اش می كند. اراده و خواست خدا در معاصی نهی از آنها و خشم و ناخشنودی از انجام دادن گناه و واگذاشتن گناهكار به خودش است.
[ صفحه 36]
قلت فهل الله فیها القضاء؟ قال نعم، ما من فعل یفعله العباد من خیر او شر الا و لله فیه قضاء. قلت: ما معنی هذا القضاء؟ قال: الحكم علیهم بما یستحقونه علی افعالهم من الثواب و العقاب فی الدنیا و الاخرة.
عیون اخبار الرضا 124:1